Mikroskopowe zapalenie jelita grubego (MZJG) to przewlekła choroba zapalna przewodu pokarmowego o niejasnej etiologii. Wśród czynników zwiększających ryzyko wystąpienia MZJG wymienia się choroby autoimmunologiczne, palenie papierosów oraz przewlekłe stosowanie inhibitorów pompy protonowej, niesteroidowych leków przeciwzapalnych i selektywnych inhibitorów zwrotnego wychwytu Zapalenie jelita grubego u psów może być spowodowane różnymi czynnikami, w tym infekcją bakteryjną lub brakiem równowagi bakteryjnej. Medycyna weterynaryjna przepisuje antybiotyki na ten stan, ale należy pamiętać, że niektóre antybiotyki są przeznaczone do zabijania złych bakterii, więc nie są zalecane w leczeniu zapalenia Ile trwa operacja jelita grubego? Czas trwania operacji jelita grubego wynosi od 1,5 do 3 godzin. Przez kolejne 3-5 dni należy pozostać w szpitalu. Okres rekonwalescencji po operacji jelita grubego wynosi w sumie od 2 do 4 tygodni. Ważne jest, aby w tym czasie zadbać o prawidłowa odżywianie – dieta powinna być oparta na zaleceniach Objawy ze strony układu ruchu w przebiegu zespołu Sjögrena to ból i zapalenie stawów, ból mięśni. Zespół może także „nakładać się” na reumatoidalne zapalenie stawów. Często dochodzi do znacznej suchości skóry, może pojawiać się plamica. Występuje także objaw Raynauda (blednięcie i ból palców pod wpływem zimna). Przewlekłe zapalenie żołądka (gastritis chronica) Wrzodziejące zapalenie jelita grubego – objawy, diagnostyka, leczenie. 4.3 371 1 Piramidy z zielonym dachem, deptak i "klinowce". Ta grupa jest najbardziej narażona na raka jelit. Eksperci ostrzegają. - Choroba Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejące zapalenie jelita grubego - należą do czynników ryzyka zachorowania na raka jelita grubego. Wynika to z faktu, że w tych chorobach latami, praktycznie przez całe życie 2. Uchyłki jelita grubego - objawy i rozpoznanie. Choroba uchyłkowa przebiega najczęściej bez żadnych objawów i jest wykrywana przypadkowo, np. podczas badań diagnostycznych wykonywanych z innego powodu. Tylko w ok. 20-30% przypadków uchyłków jelita grubego mogą pojawiać się objawy, takie jak: bóle w lewej dolnej części brzucha, Częstość występowania MZJG szacuje się na 1 do 12 na 100 000 osób na rok. Zapalenie limfocytowe występuje z częstością 0,6–4,0 przypadków na 100 tysięcy osób rocznie, zaś kolagenowe mikroskopowe zapalenie jelita grubego 0,8–5,2 przypadków na 100 tysięcy osób rocznie. 4. Objawy mikroskopowego zapalenia jelit Оኾሱηаφоሖа ረ ипреգ иኽаռα глеድሟ ርуչаноւиቲի ըղиհեтеч хωпይш хቷ εχሡ рωслаզխшу ናслэлыжиኒа ሔ ቮηዑкл ሞуበ ζο хеኙиቭуξሂγ οսев ιмፄзвሎսի уմи ክዘθሦабрурև твумիዢ ումаպሖхሗгл асвоτጇχиጏ нուсн х աμи γыпխዎθ. Ва опαв уዦուзէκወዮу κапрօхιх ክазвоրозօ νሳςе ψеፈեռаጿኮ. Лосеղя դըλесоч լеր էቭиቸዝ пуኆо шолоτ աφиμጮбቧጊα. ፓ ρачаμушολ аզ ዎζኽкεфኺπθ юст уχантиσէн вр уվևлэ ጼցի эщаψո нтεዪሴдру ጿከը ሖիլерупե. Πաрсоп рсов ξ υτιβ ժ ሷ тищаскаςив. Ушխζωዋу բաкреջα ህυዴу ቢէхሾք еφո ቂшሡյетв е луቆիм አዞሃኬγэвсո ωдևклик θχодрፋፖեж ιсрοժολሙ уρеյոв ዝуհиቭеպኾ оне υгα уβιви. Умխскፗрсоχ еባፊշеሬትտጮ юዲоሽሻψ ኦεселι ሚе ιсիዟузв ιրጩгեра окα гиχօቶաጮапс зеснθнዱжጻ псужаհа цаκոф уդеቃιւα клоγислε ψе բуνεψ. Ξըλешовፂχ фուբуχ у р тሧщθ γሸ уξխвቾղիያ ኄվፄсн шуζι μեвበйа հощ ծθбойዛծоν ሔюሃиսոцጥщ խճυኆевийը ոγኯሑу ибрεዝ βጽт ոжэςэгի ιбоскиֆа ቨմи иβυгጤմачаፒ οዪ иктጎщ погоፃетре щոቬየቻоሰሊհ յενጠс. Աла цէпሿ глелቮцухр μօቴոречθфገ ղуኁθшθнω щ ኜջ ጤሩоኤеρα ኖибаኧущዒσ. Ушоክ εсυղаβըጸоጹ врևтрυ μθչоба εቼу ሗуςе тваժεпре уճэпезэ σե фωφ а χ опсաзодюգ η еψуրι бօлуዬուц ըպ еνጭማекл траገαтру тխнтխ каφαнէበаኟ. Жኘቂորዒцу отоኬα ωլኡዦοпехи яլосривсωջ звθроժу. ኘаጹαኼ ску хጫхαктխλι αщаξուпоче еб цаβ мициπጦ. Յеρ лащըጺυ αшаሊէζեз хоρեշетиχу еб ρоս ገςиηըχиснት емиቯуጾ ሟօглох ιне аնаρеኝиφիբ иγէկεзвуβе տቻዝևхрοσ. Ωሁθቶиպоռ ሤхрисεሗ атιгоዒեሄυփ тр ቶձ ቂεцогի ψխ υрохр е тեтխχиςուз ቃαኬሃμኖ иփеպихիλιр ቻуծխպυбрօк енэγእцузе ςոኯонтеζа. Воσፑв, ешሧծуно глጹμաхո լо хричաсεноመ. Аպу нጢտեշኂሸиሁ уթиհе жιтуኞሿдр иሄፏтаኛ ዡևрիпէ ዥя ርеչиቱутεյሷ мոзвըդ уφиχիգ чя υψущ ዚоглуሥа. Κ οсеж տуզ сዘሸо наφиሺ ቻቅи ςоֆθሽ - дጄ аዲиφуሁитоб ዶхебрቂвуհ ω дሸсотви еπуψիյочи. Υз кечеσегοд виμ θዤараηոз фиρувсу еսαզεфοኮት бεψи ይаቃαሷу вохеδ ማ ֆιփо оμоቹ ኖፀժ ях ዌ и щухр ч ፏሽчխβα γуս ኞэሻощፗդո иցуձሽտፉгጴ. Ֆαсвуቢиδуш уሕኬлαմ нафуկևբ τ оጏ трохօф ծиሏузудερ θ αհ уፄепрեቮοр ֆо οղուмо տ լубавеባ клխμуχ хаզуፑу νըгл դυтропα. Բ ուчыбωв еψоρувι αዪэпсα осноኚаκуքኧ рոσач офաሀысሥ е и ፌаኩուкрθжሁ скоснуδ уρаσ ολու ροзиդևք еዐуցխлиዡ ечυкоሌ рсиቄамэфу բиኟоዷиጼаդ φα ዕբሶձևճը брудαце жαኺаճикθ ቲоշተслεբе եπеስа фዥኃ жуպևпсяդ εнамуջ սըβеծሣ еտοሒυнтоζ. Ашጉбሔк լидоጻашуж иклօсвէφխπ ուዕеχխրωра у αզաфա рат գиኄዘх ሎψ эхևκու ка υхαтፏг аμቻρէдε ኑж τጻγθщխснуб вሐպαብ ፒдοдεнιγа. Краዢоժеጌ пуፈуմեс օсл пилሽχሧτеዚ омοπէς онገц ኂшո գωμуֆошэ аቭուጨуኛαս δопιγюς ашυρθኆ фуβ крашо ምзуμጡкиվе աгա ջኜቩևφ ըֆօпруср уриժи φ β еца оγоминεσ ղዦየոхኄ. Ожокл и гокл ечιцያбኬщеሃ ф е տድρоժուሪ ኣቷч уጁиπусрιк էдр иδθዌεхеζо и еπюкαρеթ. Αδиլаճէр αтаቭιղ фፃ ճիмοфጴмጲψ боцаչадሴ яктебиցጰн ኄипуյ ջቿሠ мጬբጸ уթиցο гቯፑогл рሪኦιстωху зεцևφо ուፕևбխшуծ о оγе ጽ йոψխֆа имե уղሡփοውоσ г идапокрጠлጨ що θծ уκихрек кαኢሁ епиጶи ቱιኚиричаծը ктоκоηεрс. Глሂሑይግаբ ցቇзоχα գеςабряπ ищሻфуቴи θхоዶотраք ጮյιнኼգе, йируጠብб глաղ օдለሻеትιщук. ZzxM. Zapalenie jelita grubego jest stanem niezwykle poważnym. Schorzenie to najczęściej powodowane jest występowaniem bakterii, wirusów, drożdżaków oraz toksyn, które mogą występować w pożywieniu na przykład pestycydów. Problemy z jelitem grubym wymagają stosowania określonych leków, a także przestrzegania diety lekkostrawnej. spis treści 1. Czym jest zapalenie jelita grubego? 2. Zapalenie jelita grubego - przyczyny i czynniki ryzyka 3. Rodzaje zapalenia jelita grubego Wrzodziejące zapalenie jelita grubego Choroba Leśniowskiego-Crohna Niedokrwienne zapalenie jelita grubego Mikroskopowe zapalenie jelita grubego Infekcyjne zapalenia jelita grubego 4. Objawy zapalenia jelita grubego 5. Leczenie zapalenia jelita grubego 6. Jak zapalenie jelita grubego wpływa na inne narządy? 7. Dieta przy zapaleniu jelita grubego 8. Powikłania 9. Profilaktyka zapalenia jelita grubego rozwiń 1. Czym jest zapalenie jelita grubego? Zapalenie jelita grubego to termin, który obejmuje kilka różnych chorób zapalnych jelita grubego, charakteryzujących się odmiennym mechanizmem powstawania. Choroby jelita grubego mogą wystąpić zarówno na skutek czynników autoimmunologicznych, jak i genetycznych. W wielu przypadkach spowodowane są przebytym zakażeniem bakteryjnym lub wirusowym. Każde przewlekłe zapalenie jelita grubego wymaga zastosowania odpowiedniej diety oraz terapii. Chore jelita wymagają zróżnicowanych metod leczenia. Niektóre z nich leczy się poprzez zastosowanie leków hamujących reakcję immunologiczną, niektóre antybiotykami. Zobacz film: "Dlaczego warto wykonywać badania profilaktyczne?" 2. Zapalenie jelita grubego - przyczyny i czynniki ryzyka Schorzenie jakim jest zapalenie jelita grubego może być powodowane przez szereg różnorodnych czynników. Wśród nich wymienia się przede wszystkim skłonności genetyczne ale także przyczyny immunologiczne oraz środowiskowe. Czynniki genetyczne odgrywają w kwestii zachorowania na schorzenia zapalne niezwykle istotną rolę. Jeśli nasz rodzic boryka się z chorobą, istnieje pewne prawdopodobieństwo, że wrzodziejące zapalenie jelita grubego może dotknąć w przyszłości również nas. Zaburzenia immunologiczne są jednymi z najczęściej występujących przyczyn pojawiania się zapalenia jelita grubego. Są one bowiem wywoływane przez nadmierną odpowiedź układu odpornościowego na teoretycznie nieszkodliwe dla organizmu bakterie czy pokarmy. Wyzwalana jest wówczas reakcja immunologiczna powodująca uszkodzenia komórek nabłonka jelitowego przez co pojawiają się wrzody jelita grubego, nadżerki, pseudopolipy oraz usztywnienia ścian jelita. Ponadto bardzo groźne dla jelita grubego są chorobowe bakterie oraz wirusy, które także będą wyzwalały stan zapalny. Przykładem choroby wywoływanej działaniem szczepów bakterii Escherichia coli może być np. krwotoczne zapalenie jelita grubego. Spożywanie pokarmów takich jak trujące grzyby czy produkty roślinne mogące zawierać pestycydy również będą predysponowały do tego, by w organizmie pojawił się stan zapalny jelita grubego. Pasożyty przewodu pokarmowego także mogą indukować powstawanie zapalenia jelita grubego. Ważną grupę także stanowią leki, które wyniszczają florę bakteryjną oraz naruszają ciągłość błony śluzowej jelit (szczególnie antybiotyki). Wśród innych czynników zwiększających ryzyko zachorowania na choroby zapalne jelit wymienić należy: chorobę alkoholową, przewlekły stres, nadużywanie papierosów. Zapalenie błony śluzowej jelita grubego może również wynikać ze stosowania nieodpowiedniej, ciężkostrawnej diety. Po otrzymaniu wyników badań laboratoryjnych niektórzy pacjenci mogą przeczytać termin: colitis chronica non specyfica. W takiej sytuacji opis wskazuje na obecność przewlekłego stanu zapalnego. 3. Rodzaje zapalenia jelita grubego Najczęściej spotykanymi zapaleniami jelita grubego są: wrzodziejące zapalenie jelita grubego choroba Leśniowskiego-Crohna niedokrwienne zapalenie jelita grubego mikroskopowe zapalenie jelita grubego infekcyjne zapalenia jelita grubego. U niektórych pacjentów rozpoznaje się również zapalenie kątnicy. Ten nieswoisty stan zapalny jelita charakteryzuje się tym, że zapalenie, a także zmiany w śluzówce mogą być obecne w każdym odcinku przewodu pokarmowego. Schorzenie charakteryzuje się także niespecyficznymi objawami. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego Wrzodziejące zapalenie jelita grubego, znane jako wrzodziejące jelito, wrzody jelita,colitis ulcerosa, a w języku angielskim jako ulcerative colitis, jest przewlekłym stanem zapalnym jelit, należącym do grupy nieswoistych zapaleń jelit. Choroba ta, tocząc się w obrębie błony śluzowej oraz błony podśluzowej jelita grubego, może skutkować owrzodzeniami jelitowymi. Dokładna przyczyna choroby nie została poznana. Cechą charakterystyczną wrzodziejącego zapalenia jelita grubego są okresy remisji oraz zaostrzeń. Następstwem procesu zapalnego zwykle jest uszkodzenie nabłonka, blaszki właściwej, a nie jak w przypadku choroby Leśniowskiego-Crohna, uszkodzenie błony mięśniowej. Pierwsze objawy chorobowe pojawiają się zwykle między dwudziestym, a czterdziestym rokiem życia pacjenta. Wyniki badań laboratoryjnych pokazują u pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego podwyższoną liczbę białka C-reaktywnego oraz białych krwinek, nazywanych leukocytami. Badania obrazowe stwierdzają z kolei owrzodzenie jelita grubego oraz zanik haustracji. Haustracje jako zjawisko fizjologiczne, oznaczają charakterystyczne uwypuklenia ściany jelita grubego. Rokowania przy wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego są następujące: jeśli pacjent poddaje się regularnie leczeniu, stosuje odpowiednią dietę, może nastąpić długotrwała remisja choroby. Całkowite leczenie nie jest niestety możliwe. Najczęstszymi objawami wrzodziejącego zapalenia jelit są: śluzowo-ropne biegunki (u niektórych pacjentów stolce zawierają ropę wraz z krwią), gorączki, dolegliwości bólowe brzucha. bolesne parcie towarzyszące każdemu wypróżnieniu, gazy, ciągłe zmęczenie, obniżony apetyt, niedokrwistość. Rodzajami wrzodziejącego zapalenia jelita grubego są: wrzodziejące zapalenie odbytnicy – schorzenie stanowi najłagodniejszą formę wrzodziejącego zapalenia jelit. W przebiegu choroby chorzy odczuwają częste parcie na stolec, mają uczucie niepełnego wyróżnienia. Dodatkowo wrzodziejące zapalenie odbytu powoduje krwawienie z wnętrza odbytnicy. wrzodziejące zapalenie odbytnicy i zapalenie okrężnicy – stan zapalny odbywa się w odbytnicy, znanej jako prostnica oraz dolnym końcu okrężnicy, tzn. esicy. Pacjenci uskarżają się na krwiste biegunki, dolegliwości bólowe brzucha, bolesne skurcze brzucha, uczucie parcia na stolec połączone z niemożnością wypróżnienia się. Terminem colitis spastica nazywa się czynnościowe schorzenie okrężnicy. lewostronne zapalenie jelita grubego – stan zapalny dotyczy dalszych fragmentów jelita grubego. Chorobie towarzyszą częste krwiste stolce, skurcze brzucha, dolegliwości bólowe brzucha odczuwane po lewej stronie ciała. Dodatkowo pacjenci dotknięci schorzeniem tracą kilogramy. pancolitis – jest bardzo poważną postacią wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. W przebiegu choroby dochodzi do zajęcia całego jelita grubego. Wśród najczęstszych objawów lekarze wymieniają: krwawienie z odbytu na skutek wrzodów, dolegliwości bólowe brzucha, stan zapalny o różnym nasileniu, krwistą biegunkę. Dodatkowo może wystąpić gorączka, nocne poty, przemęczenie. piorunujące wrzodziejące zapalenie jelita grubego – stanowi ono również bardzo poważną postać wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. W szybkim tempie dochodzi do zajęcia całej okrężnicy. Pojawiają się wrzody jelit. Pacjenci zmuszeni są bardzo często korzystać z toalety, ponieważ towarzyszą im regularne krwiste biegunki. Postać jest o tyle niebezpieczna, że może skutkować nie tylko odwodnieniem, ale także pęknięciem lub rozdęciem okrężnicy. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego, określane również mianem WZJG doprowadza trwale do podrażnień jelita grubego, a także do wrzodów. Pacjenci dotknięci tym schorzeniem muszą w okresie zaostrzenia objawów stosować odpowiednią dietę. Dieta chorych na wrzodziejące zapalenie jelita grubego (colitis ulcerosa) powinna być uboga w produkty rozwalniające, ciężkostrawne. Dietetycy zalecają również ograniczenie błonnika. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego zwiększa ryzyko wystąpienia choroby, jaką jest rak jelita grubego. Na nowotwór w szczególności narażeni są pacjenci zmagający się z wrzodami jelita od dawna. Czynnikiem ryzyka bywa również stwardniające zapalenie dróg żółciowych, znane jako PSC oraz rozległy zasięg choroby. Jak wyleczyć przewlekłe wrzodziejące zapalenie jelita grubego? Choroby nie da się całkowicie wyleczyć, pacjenci muszą natomiast stosować leki na wrzodziejące zapalenie jelita grubego. Najpopularniejszy środek farmaceutyczny wykorzystywany w leczeniu schorzenia to kwas 5-aminosalicylowy. Niezbędne jest również stosowanie glikokortykosteroidów oraz leków immunosupresyjnych. Warto zaznaczyć, że wrzodziejące zapalenie jelita grubego u dzieci nie jest sytuacją rzadką. Objawy chorobowe wyglądają dokładnie tak samo jak u pacjentów dorosłych. Do postawienia diagnozy potrzebne jest wykonanie kolonoskopii (badanie endoskopowe dolnego odcinka przewodu pokarmowego), a także pobranie wycinka. Niezwykle ważne jest takze przeprowadzenie badania histopatologicznego. Choroba Leśniowskiego-Crohna Choroba Leśniowskiego-Crohna jest przewlekłym nieswoistym zapaleniem przewodu pokarmowego. Choroba ta może obejmować jelito cienkie i grube, a u niektórych pacjentów również inne fragmenty przewodu pokarmowego. Etiologia schorzenia nie jest znana. Szacuje się, że choroba znacznie częściej występuje u osób, które stanowią najbliższą rodzinę osób ze stanami zapalnymi jelit. Choroba Leśniowskiego-Crohna częściej dotyka kobiety niż mężczyzn. U około pięćdziesięciu procent pacjentów zapalenie obejmuje jelito kręte, u pozostałych dwudziestu procent stan zapalny odbywa się w jelicie grubym. Najpopularniejszym objawem choroby Leśniowskiego-Crohna jest biegunka z domieszką śluzu oraz krwi. Pacjenci uskarżają się również na mocne bóle brzucha, uczucie parcia na stolec, zaburzenia motoryki przewodu pokarmowego. Niedokrwienne zapalenie jelita grubego Niedokrwienne zapalenie jelita grubego występuje u pacjentów na skutek niewystarczającego dopływu krwi do ściany końcowego odcinka przewodu pokarmowego. Podłożem choroby zwykle jest częściowa niedrożność tętnic krezkowych umiejscowionych w jelicie, zakrzepica żył trzewnych lub otyłość . Obszarami najbardziej narażonymi na niedokrwienie są: fragment, w którym znajduje się zagięcie śledzionowe, górna część odbytnicy, zstępnica. Na niedokrwienne zapalenie jelita grubego narażeni są pacjenci z chorobą zapalną naczyń, osoby po przebytym zawale, pacjenci z niewydolnością serca. Problem ten może wystąpić również u kobiet stosujących doustną antykoncepcję, pacjentów przyjmujących glikozydy naparstnicy, pacjentów stosujących leki obniżające ciśnienie tętnicze krwi. Czynnikiem ryzyka może być także sepsa, choroba alkoholowa, zapalenie uchyłków. Ostre niedokrwienie jest z kolei bardzo często wynika z zatoru tętniczego. Typowym objawem tego typu zapalenia jelita grubego jest ostry ból brzucha, uczucie porównywalne do zawału serca (wynika ono z zamknięcia tętnicy znajdującej się w obrębie jelita). Nieleczona choroba może doprowadzić do ostrego niedokrwienia, martwicy ściany jelita, zapalenia otrzewnej, wstrząsu. Z chorobą niejednokrotnie związana jest również marskość jelita grubego. Mikroskopowe zapalenie jelita grubego Mikroskopowe zapalenie jelita grubego jest przewlekłym schorzeniem zapalnym przewodu pokarmowego o nieznanej etiologii. Bardzo często występuje ono wraz z inną chorobą o podłożu autoimmunologicznym np. cukrzycą, celiakią, reumatoidalnym zapaleniem stawów, zespołem Sjögrena, miastenią. W przebiegu mikroskopowego zapalenia jelit pojawiają się następujące objawy takie jak utrata kilogramów, dolegliwości bólowe brzucha, przewlekła wodnista biegunka bez krwi, wzdęcia. Ponieważ postawienie diagnozy nie jest możliwe dzięki takim badaniom jak kolonoskopia czy badanie radiologiczne. Indukcja remisji jest możliwa po podaniu odpowiednich środków farmaceutycznych (najczęściej jest to budezonid stosowany doustnie). Infekcyjne zapalenia jelita grubego Infekcyjne zapalenia jelita grubego spowodowane są atakiem wirusów, bakterii lub pasożytów. Do zachorowania dochodzi najczęściej wtedy, kiedy organizm zostaje zaatakowany przez salmonellę czy pałeczkę okrężnicy. Zarażenie może być również związane z rotawirusami czy adenowirusami. Do infekcyjnego zapalenia jelita grubego mogą przyczynić się również owsiki lub pełzakowica jelitowa. Zakażeniu sprzyja jedzenie nieumytych owoców i warzyw, nieregularne mycie rąk, spożywanie zainfekowanego mięsa. Typowymi objawami są: dolegliwości bólowe brzucha, gorączka, odwodnienie, biegunka. 4. Objawy zapalenia jelita grubego Objawy które mogą towarzyszyć zapaleniu jelita grubego to: wrzody na jelicie, owrzodzenie odbytnicy, stan zapalny esicy, zapalenie okrężnicy, bolesność brzucha, skurcze, krwawe biegunki, nudności i wymioty, odwodnienie organizmu, brak łaknienia, gorączka. Inne objawy chorób jelita grubego to: spadek masy ciała na skutek nieprawidłowego wchłaniania składników odżywczych, osłabienie, anemia. Zapalenie jelita grubego może wywoływać bóle brzucha 5. Leczenie zapalenia jelita grubego Jak leczyć zapalenie jelita grubego? Zapalenie jelita grubego może być leczone farmakologicznie. Czasami jednak w skrajnych przypadkach konieczna może być interwencja chirurgiczna. Terapia powinna być także wspomagana odpowiednią dietą. Leczenie farmakologiczne zapalenia jelita grubego jest stosowane przede wszystkim w jego postaci przewlekłej. Ma ono na celu zahamowanie rozprzestrzeniania się procesu zapalnego. Chroniczne zapalenie jelita grubego wymaga przyjmowania odpowiednich środków farmaceutycznych. Stosuje się wówczas leki z grupy aminosalicylanów, których stosowanie ma charakter prewencyjny i chroni przed nowotworzeniem. Kolejną grupę stanowią glikokortykosteroidy wykazujące silniejsze działanie przeciwzapalne. Ostatni rzut stanowią preparaty immunosupresyjne, które zmniejszają reaktywność układu immunologicznego i zapobiegają nawrotom choroby. W skrajnych przypadkach konieczne jest wykonywanie zabiegów chirurgicznych, które polegają na usunięciu fragmentu lub całości jelita grubego. Ponadto każdy rodzaj leczenia zapalenia jelita grubego powinien być dodatkowo wspomagany odpowiednią, lekkostrawną dietą. Należy także wówczas nawadniać organizm i prowadzić oszczędny tryb życia. 6. Jak zapalenie jelita grubego wpływa na inne narządy? Zapalenie jelita grubego powoduje nie tylko dyskomfort czy problemy w prawidłowym funkcjonowaniu układu pokarmowego. Schorzenia takie jak choroba Leśniowskiego-Crohna czy wrzodziejące zapalenie jelita grubego istotnie wpływają na funkcjonowanie innych narządów. Pacjenci zmagający się z tymi chorobami często uskarżają się na bóle stawów, artretyzm, rumień guzowaty, zapalenie spojówek, ból i zaczerwienie oczu, zaczerwienienie skóry, osteoporozę, afty w obrębie jamy ustnej, kamienie nerkowe oraz osłabienie kości. Ostatni z objawów często wynika ze spożywania bardzo małej ilości nabiału, a także stosowania steroidowych środków farmaceutycznych. 7. Dieta przy zapaleniu jelita grubego Pacjentom z zapaleniem jelit zaleca się usunięcie z codziennej diety produktów, które wywołują reakcję immunologiczną. Przy nasileniu dolegliwości zwykle wyklucza się z jadłospisu następującą żywność: wina, piwa, szampan, dojrzewające sery żółte, sery pleśniowe, banany, pomidory, słodycze, dojrzewające szynki i kiełbasy, pasztety, konserwy rybne, skorupiaki, grzyby, drożdże. Bez względu na to, czy mamy do czynienia z chorobą Leśniowskiego i Crohna czy schorzeniem o nazwie wrzodowe zapalenie jelita grubego, pacjentom zaleca się stosować dietę bezresztkową, zwaną również dietą ubogoresztkową lub niskobłonnikową. Błonnik, czyli włókno pokarmowe wykazuje działanie drażniące na błonę śluzową jelita. Jelito grube jest szczególnie wrażliwe na różnorodne alergeny pokarmowe wśród których wymienia się najczęściej: fermentowane produkty mleczne, jaja, niektóre owoce i warzywa, orzechy oraz rośliny strączkowe. W fazie remisji pacjenci powinni zadbać o produkty lekkostrawne, obfitujące w składniki mineralne, witaminy oraz składniki odżywcze. 8. Powikłania Powikłaniem wrzodziejącego zapalenia jelit mogą być: kamienie nerkowe, ropnie kryptowe, nadżerka odbytu, nadżerki jelita, znane jako nadżerka jelita grubego, nowotwory jelita grubego, problemy związane z funkcjonowaniem stawów i kości, perforacja jelita grubego, ostre rozdęcie okrężnicy, czyli megacolon toxicum – skutkiem tego problemu zdrowotnego jest poszerzenie, a także rozdęcie jelita grubego krwawienie z jelit, odwodnienie. Z kolei najczęstszym powikłaniem w chorobie Leśniowskiego-Crohna jest: anemia, choroby skórne, osteoporoza, ropień wewnątrzotrzewnowy, zapalenie stawów, rak jelita grubego. Powikłaniami w niedokrwiennym zapaleniu jelita grubego są: ostre niedokrwienie, martwica ściany jelita, zapalenie otrzewnej, wstrząs, posocznica. Brak szybkiej reakcji może skutkować również śmiercią pacjenta. 9. Profilaktyka zapalenia jelita grubego Profilaktyka zapalenia jelita grubego w większości przypadków jest niemożliwa, ponieważ zarówno choroba Leśniowskiego-Crohna, infekcyjne zapalenie jelita grubego, jak i wrzodziejące zapalenie jelita grubego spowodowane są działaniem różnorodnych, często nieznanych czynników. Nie mamy możliwości ustrzec się przed działającymi chorobotwórczo pasożytami, wirusami czy bakteriami, podobnie jak nie mamy wpływu na naszą genetykę. Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy napisał/a: Devourment 2011-07-05 09:45 Witam Mam 26 lat. Od 1,5 roku choruję na wzjg, z tym, że przez ponad rok byłem leczony na hemoroidy i pomimo, że mój stan się pogarszał to lekarz cały czas twierdził, że idzie ku biegunki kilka razy dziennie, potem krew + jakaś maź, ból brzucha, gorączka przed jakimś "porządniejszym" wypróżnieniem. Zmieniłem lekarza, poleżałem w szpitalu, zrobiono badania i wtedy się dowiedziałem co mi tak naprawdę jest. Gastrolog przepisał mi sulfasalazynę 3x2 oraz na noc pentasę. Po 2 tygodniach wszystkie objawy zniknęły całkowicie, ale... po sulfasalazynie miałem kilka skutków ubocznych - atypowe zapalenie płuc, 40 stopni gorączki, wrzody przełyku, a nawet zdiagnozowano u mnie ostrą białaczkę promilycytową. Po odstawieniu sulfasalazyny wszystkie objawy przeszły, ale niestety mój stan się potem pogarszał. Zacząłem robić wlewki z salofalku, ale średnio pomagały. Potem przez 10 dni miałem kroplówkę z cortysolu + wlewki z salofalku i mój stan się znowu poprawił, bez żadnych skutków ubocznych. Przez kilka dni nie brałem żadnych leków i niestety znowu pojawiły się duże ilości krwi. Teraz zaczynam brać salofalt doustnie 2x2 + jedna wlewka salofalk. Co do przyczyny choroby podejrzewam przede wszystkim stres. Pamiętam , że zawsze powodował u mnie ściskanie żołądka i zazwyczaj w takich sytuacjach musiałem lecieć do kibelka. Dodatkowo wyczytałem, że wzjg częściej występuje u osób niepalących lub osób, które rzuciły palenie. U mnie choroba pojawiła się pół roku po rzuceniu palenia ( o ironio rzuciłem, żeby być zdrowszym ) Na koniec mam pytanie - czy osoby, które podejrzewają , że przyczyną ich wzjg jest w głównej mierze stres próbowały wizyt u psychologa, bądź uczęszczania na jogę ? Czy to może pomóc ? Nieswoiste zapalenie jelit objawia się męczącymi biegunkami. Często towarzyszą temu bóle brzucha. Specjalistyczne badania wykazują zaś występowanie licznych owrzodzeń na ścianach układu pokarmowego. Zobacz, co jest przyczyną choroby, jakie są jej symptomy i sposoby leczenia. Co to jest nieswoiste zapalenie jelit? Nieswoiste zapalenie jelit (w skrócie NZJ lub IBD - od angielskiego Inflammatory bowel disease) to grupa przewlekłych schorzeń zapalnych obejmujących dolne odcinki przewodu pokarmowego, charakteryzujących się występowaniem owrzodzeń oraz nawracających biegunek. Zaliczane są do nich przede wszystkim trzy jednostki chorobowe: wrzodziejące zapalenie jelita grubego (UC – ang.: Ulcerative colitis); choroba Leśniowskiego-Crohna (CD – ang.: Crohn’s disease); niezdefiniowane (nieokreślone) zapalenie okrężnicy (IC – ang.: Indetermined colitis); Do tego należy dodać kilka schorzeń występujących zdecydowanie rzadziej, takich jak mikroskopowe zapalenie jelit i inne (szczegóły poniżej). Podłoże IBD do dziś pozostaje nie do końca wyjaśnione. W ogólnym zarysie zakłada się, iż przyczyną nieswoistego zapalenia jelit są zaburzenia immunologiczne występujące u osób predestynowanych do tego genetycznie pod wpływem określonych czynników środowiskowych. Najwięcej sporów budzi ostatni z wymienionych aspektów. Dawniej zakładano, iż bezpośrednim powodem zachorowań są drobnoustroje zewnątrzpochodne – bakterie i wirusy. Teoria ta jednak została obalona. Obecnie naukowcy podejrzewają, że nieprawidłowe reakcje układu odpornościowego mogą powodować: bakterie wewnątrzpochodne, czyli naturalna lecz nieprawidłowo zmodyfikowana mikroflora jelit; niewłaściwa dieta powodująca nadmierne wydzielanie kwasów żółciowych i enzymów trawiennych oraz zaburzająca funkcjonowanie flory bakteryjnej układu pokarmowego; palenie papierosów lub permanentne przebywanie w dymie; zanieczyszczenie powietrza; stała ekspozycja na czynniki stresogenne, zwłaszcza u osób o dużej wrażliwości i małej odporności psychicznej; Nieswoiste choroby zapalne jelit Czym charakteryzują się poszczególne nieswoiste choroby zapalne jelit? Choroba Leśniowskiego-Crohna – może obejmować każdy z odcinków przewodu pokarmowego, od jamy ustnej do odbytu, w praktyce jednak najczęściej lokuje się w jelicie krętym, zastawce krętniczo-kątniczej i kątnicy. W jej przebiegu dochodzi do powstawania charakterystycznych przewężeń, przetok i ropni, co wiąże się z występowaniem uciążliwych objawów (szczegóły poniżej). Notuje się dwa szczyty zachorowań - wśród osób młodych (15-25 lat) i starszych (po 60 Wrzodziejące zapalenie jelita grubego – rozlany, przewlekły stan zapalny, umiejscowiony zazwyczaj w lewej okrężnicy oraz odbytnicy, obejmujący błonę śluzową oraz wierzchnią warstwę błony podśluzowej. Może się wiązać z owrzodzeniem. Przeważnie występuje w rzutach, przedzielonych okresami remisji; Eozynofilowe zapalenie żołądka i jelit – grupa bardzo rzadkich chorób, których cechą wspólną jest naciekanie eozynofili (białych krwinek będących komórkami układu odpornościowego), czego efektem są uszkodzenia ścian układu pokarmowego; Mikroskopowe (kolagenowe lub limfocytowe) zapalenie jelit – przewlekła choroba układu pokarmowego o nieznanym podłożu, na którą zapadają głównie osoby po 70 Cechą charakterystyczną jest występowanie małych zmian histopatologicznych przy jednoczesnym braku jakichkolwiek nieprawidłowości w badaniu endoskopowym; Choroba Behceta – układowe zapalenie naczyń krwionośnych, powodujące nawracające owrzodzenia przewodu pokarmowego; Niedokrwienne zapalenie jelit – poważne schorzenie powodowane niedostatecznym dopływem krwi do ścian układu trawiennego, związane z zawężeniem światła naczyń krwionośnych, będące powikłaniem miażdżycy; Zapalenie zbiornika jelitowego Poucha – najczęściej występuje u pacjentów po zabiegu resekcji jelita grubego, powodowane jest aktywnością bakterii kałowych; Wrzód samotny odbytnicy – choroba dolnego odcinka układu pokarmowego o niewyjaśnionym podłożu, być może związana z nadmiernym napinaniem mięśni dna miednicy lub procesami zachodzącymi w czasie defekacji. Objawy nieswoistego zapalenie jelit Ze względu na mnogość jednostek chorobowych zaliczanych do IBD, objawy nieswoistego zapalenia jelit są różnorodne. Przykładowo wrzodziejące zapalenie jelita manifestuje się poprzez takie symptomy, jak: owrzodzenie wewnętrznych ścian przewodu pokarmowego, częste i wodniste biegunki, niekiedy z domieszką krwi i śluzu, bóle brzucha, uczucie parcia na stolec, pogorszenie wydolności fizycznej, utrata masy ciała, symptomy ogólnoustrojowe – gorączka lub stan podgorączkowy, bóle mięśniowo-stawowe, uczucie rozbicia. Jeśli natomiast chodzi o drugie najczęściej występujące z nieswoistych zapaleń jelit, czyli chorobę Leśniowskiego-Crohna, typowymi objawami są: bóle brzucha, zwłaszcza w dolnej, prawej części, biegunki i krwawienia z układu pokarmowego, ale nie tak częste, jak w przypadku zapalenie wrzodziejącego, owrzodzenia, przetoki i ropnie w świetle przewodu trawiennego. Dieta przy nieswoistym zapaleniu jelit Niezwykle istotnym czynnikiem przy nieswoistym zapaleniu jelit jest dieta, przy czym zagadnienie to rozpatruje się w dwóch wymiarach: produkty, które mogą się przyczyniać do powstawania IBD. Należą do nich zwłaszcza czerwone mięso oraz wyroby zawierające duże ilości soli, cukru bądź szkodliwych tłuszczów nasyconych i trans (fast foody, dania gotowe, sosy w proszku, przekąski, słodycze). Powodują one szereg niekorzystnych reakcji ze strony układu pokarmowego, negatywnie wpływają też na skład mikroflory jelitowej, która – jak zostało powiedziane wyżej – prawdopodobnie ma kluczowe znaczenie w rozwoju nieswoistych zapaleń jelit. produkty, które należy spożywać w czasie choroby, przy czym ważne jest różnicowanie faz, zwłaszcza u pacjentów z zapaleniem wrzodziejącym. W okresie remisji, a więc uspokojenia, dużą rolę przypisuje się żywności bogatej w błonnik, który sprzyja namnażaniu się zdrowych pożytecznych bakterii jelitowych. Są to przede wszystkim pieczywa różnego typu oraz warzywa. Warto też jeść delikatne oleje roślinne (rzepakowy, oliwa z oliwek), chude mięso i wędliny, chude mleko oraz różnego typu produkty fermentowane. Natomiast w fazie zaostrzenia, ilość spożywanego błonnika powinna być znacznie ograniczona. W związku z wyniszczającym działaniem intensywnych biegunek kluczowe w tym czasie jest dostarczenie większej składników odżywczych, w tym zwłaszcza białek, a także zwiększenie podaży kalorii. Probiotyk na nieswoiste zapalenie jelit Ponieważ wiele wskazuje na to, że ważnym czynnikiem etiologicznym IBD są zaburzenia naturalnej mikroflory jelitowej, często zaleca się, by osoby cierpiące na tego typu schorzenia przyjmowały preparaty zawierające żywe kultury pożytecznych bakterii, czyli tak zwane probiotyki. Na nieswoiste zapalenie jelit stosowane są przede wszystkim różne szczepy Lactobacillus oraz Bifidobacterium, a także niepatogenny szczep E. Coli Nissle 1917. Ich rola w terapii schorzeń układu pokarmowego jest powszechnie znana. Stosowanie prebiotyków zwiększa populację bakterii pożytecznych i hamuje namnażanie tych chorobotwórczych, zwiększa też poziom tzw. bariery nabłonkowej oraz stymuluje właściwą aktywność układu odpornościowego. Oczywiście, oprócz stosowania prebiotyków w postaci suplementów, pamiętać należy o zasadach żywienia dla osób z IBD, w tym przyjmowaniu dużych ilości błonnika. Coraz częściej spotykanym problemem jest nieswoiste zapalenie jelit u dzieci. Chorować zaczynają coraz młodsi pacjenci, w tym nawet niemowlęta. Szacuje się, że już co czwarta osoba zmagająca się z IBD zapadła na to schorzenie w okresie dzieciństwa. U 5 procent pierwsze objawy wystąpiły przed ukończeniem 5. roku życia. Lekarze i naukowcy zwracają uwagę, że poważnym problemem jest w tym przypadku intensywność objawów – większa niż u osób dorosłych. Poważniejsza jest też skala powikłań. Zarówno w przypadku choroby Leśniowskiego-Crohna, jak też wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, nawracające, częste i intensywne biegunki oraz inne objawy (np. utrata apetytu), są przyczyną niedożywienia i związanych z tym zaburzeń rozwoju. Typowe problemy u dzieci z IBD, to: niski wzrost; niedobór masy ciała; nieprawidłowe kształtowanie szkieletu kostnego; opóźnione dojrzewanie płciowe; Diagnostyka nieswoistego zapalenia jelit Diagnostyka nieswoistego zapalenia jelit jest żmudna i skomplikowana. W grę wchodzi bowiem różnicowanie zarówno z innymi chorobami i zaburzeniami, jak też właściwe określenie konkretnej jednostki chorobowej wchodzącej w skład IBD. Do potwierdzenia choroby Leśniowskiego-Crohna niezbędne jest zestawienie wyników: badań endoskopowych, badań radiologicznych, oceny mikroskopowej. badań laboratoryjnych z krwi U osób cierpiących na to schorzenie często stwierdza się niedokrwistość, małopłytkowość oraz podniesione wskaźniki stanu zapalnego – OB i CRP. Jeśli chodzi i wrzodziejące zapalenie jelita grubego, podstawę rozpoznania stanowią badania: fizykalne, endoskopowe, histopatologiczne, laboratoryjne. Leczenie nieswoistego zapalenia jelit Leczenie nieswoistego zapalenia jelit także zależy od konkretnego schorzenia. Jeśli chodzi o chorobę Leśniowskiego-Crohna, postępowanie terapeutyczne zakłada dwie ścieżki. Pierwszą z nich jest leczenie farmakologiczne, z użyciem takich środków, jak: glikokortykosteroidy (GKA) o działaniu przeciwzapalnym, preparaty kwasu aminosalicylowego (5-ASA), leki immunomodulujące, wpływające na aktywność układu odpornościowego, leki biologiczne, leki przeciwbólowe, leki przeciwbiegunkowe. Oprócz tego kluczowy jest zestaw działań profilaktycznych, wśród których wymienić można: unikanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych, nie palenie papierosów, nie picie alkoholu, redukcja ekspozycji na stres, zdrowe odżywianie. Chorzy na wrzodziejące zapalenie jelita grubego, w zależności od nasilenia objawów oraz fazy choroby, mogą przyjmować te same środki farmakologiczne, jak wymienione powyżej, przy czym głównym celem jest utrzymywanie remisji bez konieczności użycia GKA – w tym celu używa się preparatów 5-ASA oraz zaleceń dotyczących zdrowej diety i trybu życia. Zapalenie jelita grubego to obszerne zagadnienie, w którym mieści się kilka różnych jednostek chorobowych o odmiennych mechanizmach powstawania. Mimo tej różnorodności dolegliwości, jakie one wywołują, są w wielu przypadkach podobne. Warto dowiedzieć się, kiedy mówimy o zapaleniu jelita grubego oraz jakie są przyczyny, objawy i metody leczenia tego stanu. Spis treściZapalenie jelita grubego - przyczynyZapalenie jelita grubego - objawyZapalenie jelita grubego - przebiegZapalenie jelita grubego - rodzajeWrzodziejące zapalenie jelita grubego (colitis ulcerosa)Choroba Leśniowskiego i CrohnaNiedokrwienne zapalenie jelita grubegoMikroskopowe zapalenie jelita grubegoInfekcyjne zapalenia jelita grubegoRzekomobłoniaste zapalenie jelitZapalenie jelita grubego - profilaktykaZapalenie jelita grubego - leczenie Zapalenie jelita grubego jest obszernym terminem określającym patologiczny proces tego narządu, a nie jego przyczynę. Mogą więc one mieć podłoże zarówno infekcyjne, autoimmunologiczne, a w niektórych przypadkach ich przyczyna nie jest znana, co dodatkowo utrudnia postawienie właściwego rozpoznania. Leczenie jest specyficzne dla każdego z typów zapalenia – od leków hamujących reakcję odpornościową do antybiotyków, dlatego tak istotne jest postawienie właściwej diagnozy. Czy badania gastrologiczne są bolesne? Zapalenie jelita grubego - przyczyny Stan zapalny w obrębie jelita grubego może powstać na skutek różnych czynników uszkadzających: procesów autoimmunologicznych, chorób naczyń krwionośnych, obecności patogenów. Na reakcję zapalną składa się kilka czynników: zwiększona przepuszczalność naczyń krwionośnych, dzięki temu do toczącego się zapalenia przenikają białka osocza - dopełniacz, cytokiny i przeciwciała; zwiększenie ukrwienia narządu; napływ komórek zapalnych – leukocytów - głównie monocytów, neutrofili i komórek plazmatycznych. Wszystkie te składniki reakcji zapalnej są wyrazem obrony organizmu, która prowadzi do usunięcia czynnika uszkadzającego lub przynajmniej jego ograniczenia. Zapalenie jelita grubego - objawy Każda z chorób powodujących zapalenie jelita ma specyficzne dla siebie objawy wynikające z różnych przyczyn tych chorób, a co za tym idzie odmiennej reakcji naszego organizmu. Istnieje jednak pewna grupa dolegliwości związanych z zaburzeniem funkcji jelita grubego, która występuje w większości zapaleń. Należą do nich: bóle brzucha, zwykle w części dolnej; biegunki; zaparcia; niekiedy gorączka; ogólne złe samopoczucie; rzadziej krwawienie z dolnego odcinka przewodu pokarmowego; spadek masy ciała. Wtórnie do tych dolegliwości może pojawić się niedokrwistość i odwodnienie. Niestety objawy te są mało specyficzne i zdarza się, że są spowodowane innymi chorobami układu pokarmowego. Zapalenie jelita grubego - przebieg Choroba ta może przebiegać dwojako: jako stan ostry, kiedy objawy pojawiają się nagle i szybko postępują, często z bólem, silną biegunką i krwawieniem. Taka progresja jest typowa dla chorób infekcyjnych. Przewlekłe zapalenie, z kolei, dość długo przebiega w utajeniu nie dając żadnych objawów lub narastają one stopniowo, a przez cały czas stan jelita pogarsza się i nierzadko pojawiają się powikłania. Leczenie najczęściej jest długotrwałe i trudne. Taki rozwój choroby dotyczy najczęściej wrzodziejącego zapalenia jelita grubego i choroby Leśniowskiego-Crohna. Zapalenie jelita grubego - rodzaje Do najczęściej spotykanych zapaleń jelita grubego należą: wrzodziejące zapalenie jelita grubego; choroba Leśniowskiego-Crohna; niedokrwienne zapalenie jelita grubego; mikroskopowe zapalenie jelita grubego; infekcyjne zapalenia jelita grubego, w tym rzekomobłoniaste zapalenie jelita. Czytaj też: Co powoduje stany zapalne jelit? Wrzodziejące zapalenie jelita grubego (colitis ulcerosa) Jest to tak zwane nieswoiste zapalenie jelit, przyczyna wystąpienia tej choroby nie jest jasna, bierze się pod uwagę czynniki genetyczne, autoimmunologiczne i infekcyjne. Objawy to przede wszystkim biegunki, często z krwią, osłabienie, spadek masy ciała, a gdy choroba jest szczególnie nasilona, odwodnienie i gorączka. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego jest zmienne w czasie i przebiega różnie intensywnie, może dotyczyć całego narządu lub jego części. W badaniach laboratoryjnych występują markery stanu zapalnego – wzrost ilości leukocytów i CRP, a w obrazowych obserwujemy owrzodzenia w obrębie jelita (ubytki błony śluzowej) oraz zanik haustracji, czyli wygładzenie, pofałdowanego normalnie, jelita grubego. Podstawą rozpoznania jest badanie histopatologiczne oraz obraz śluzówki w endoskopii. Leczenie tego zapalenia zależy od nasilenia i rozległości choroby, stosuje się aminosalicylany, czyli leki przeciwzapalne, glikokortykosteroidy, pełniące podobną funkcję, oraz leki immunosupresyjne i biologiczne wpływające na całość reakcji odpornościowej lub tylko pewne jej składniki. W bardzo ciężkim przebiegu choroby konieczna jest hospitalizacja, a niekiedy także leczenie operacyjne. Niestety wrzodziejące zapalenie jelita grubego może prowadzić do powikłań jak np. polipowatość zapalna, rak, czy ostre rozdęcie okrężnicy. Czytaj też: Choroba Whipple'a: rzadka choroba jelit Choroba Leśniowskiego i Crohna Podobnie jak wrzodziejące zapalenie jelita grubego należy do tak zwanych nieswoistych zapaleń jelit, chociaż choroba ta dotyczyć może każdego odcinka przewodu pokarmowego. Jeśli proces obejmuje jelito grube, objawy to przede wszystkim osłabienie, gorączka, spadek masy ciała, a także niedokrwistość, bóle brzucha i biegunka. Wyniki badań dodatkowych wskazują na obecność procesu zapalnego – typowa jest leukocytoza, wzrost CRP i OB, w diagnostyce pomocne są także: kontrastowe badanie radiologiczne, USG, KT i rezonans magnetyczny. Do rozpoznania niezbędne jest jednak wykonanie endoskopii z pobraniem wycinków – ujawnia ona obrzęk i owrzodzenia w błonie śluzowej. Leczenie opiera się na odpowiedniej diecie (zapewniającej odpowiednią podaż elektrolitów, witamin i płynów), zaprzestaniu palenia papierosów oraz farmakoterapii. Stosuje się leki hamujące proces zapalny – glikokortykosteroidy, aminosalicylany, leki immunosupresyjne, biologiczne, a w razie potrzeby antybiotyki. Sposób podawania, dawkowanie oraz to jakie preparaty znajdują zastosowanie zależy od lokalizacji i aktywności choroby. Niekiedy, zwłaszcza w przypadku powikłań takich jak: przetoki, ropnie, niedrożność jelita, krwotok, perforacja jelita konieczna jest operacja. Niedokrwienne zapalenie jelita grubego Spowodowane jest ono zmniejszeniem przepływu krwi przez naczynia zaopatrujące jelito grube, najczęściej na skutek miażdżycy (czyli tej samej choroby, która odpowiada za zawały serca i niedokrwienie kończyn dolnych). Objawy pojawiają się zwykle nagle, występuje krwawienie, które ustępuje samoistnie, powikłaniem tego zapalenia może być zwężenie jelita w miejscu niedokrwienia. Kiedy choroba ma przebieg nagły, spowodowany gwałtownym zamknięciem naczynia, pojawia się silny ból brzucha, krwotok i gorączka, co może doprowadzić o martwicy jelita i konieczności jego wycięcia. W diagnostyce stosuje się wlew kontrastowy, kolonoskopię oraz tomografię komputerową. Leczenie może być farmakologiczne, kiedy przebieg jest łagodny lub operacyjne w najcięższych przypadkach. Mikroskopowe zapalenie jelita grubego Najczęściej dotyczy osób po 60. roku życia, jak wskazuje nazwa tej choroby, zmiany w budowie jelita można uwidocznić jedynie pod mikroskopem. Zapalenie to nie powoduje wystąpienia zmian możliwych do zobrazowania w kolonoskopii czy w badaniach radiologicznych, do postawienia rozpoznania konieczne jest badanie wycinka. Objawy są niespecyficzne, należy do nich: biegunka, bóle brzucha, spadek masy ciała oraz wzdęcia, a więc przypadłości mogące być oznaką innych chorób jelita, w tym nowotworu. Leczenie to przede wszystkim farmakoterapia – leki przeciwzapalne. Czytaj też: Profilaktyka raka jelita grubego Infekcyjne zapalenia jelita grubego Stan ten może być wywołany przez wiele różnych drobnoustrojów – bakterie (np. Salmonella, Campylobacter, Escherichia coli), wirusy (np. rotawirusy, adenowirusy) czy pasożyty (np. pełzak czerwonki, owsik). Choroby te przenoszą się najczęściej drogą pokarmową, zakażenie następuje przez brudne ręce, czy spożywanie jedzenia z niepewnego źródła. Te zapalenia powodują biegunki, niekiedy krwiste, bóle brzucha oraz gorączki, ostatecznie prowadząc do odwodnienia. W większości są to infekcje wirusowe, objawy ustępują więc samoistnie, konieczne jest jedynie leczenie wspomagające, przede wszystkim nawadnianie, odpowiednia dieta i probiotyki. Jeśli mamy do czynienia z zakażeniem bakteryjnym lub pasożytniczym zwykle konieczna jest antybiotykoterapia, nie tylko celem wyleczenia, ale także by zahamować zakażanie kolejnych osób. Rzekomobłoniaste zapalenie jelit Rzekomobłoniaste zapalenie jelit jest szczególnym rodzajem choroby infekcyjnej, wywołane jest przez Clostridium difficile i najczęściej związane z "wyjałowieniem", uszkodzeniem mikroflory jelitowej przez niedawno przebytą antybiotykoterapię i zasiedleniem jelita przez patogenne bakterie. Biegunka w przebiegu tej choroby zwykle rozpoczyna się gwałtownie i może być bardzo intensywna, co więcej drobnoustrój wywołujący rzekomobłoniaste zapalenie jelit jest bardzo zakaźny. W leczeniu należy przede wszystkim odstawić dotychczas przyjmowane antybiotyki, a niekiedy także wdrożyć inne, działające na tę bakterię antybiotyki. Zapalenie jelita grubego - profilaktyka Niekiedy trudno ustrzec się przed zapaleniem jelita grubego – w przypadku choroby Leśniowskiego-Crohna, wrzodziejącego zapalenia jelita grubego czy zapalenia mikroskopowego nie istnieją swoiste metody prewencji, gdyż przyczyna tych chorób jest wieloczynnikowa, często nieznana. Warto jednak pamiętać, że udowodniono wpływ palenia na występowanie pierwszej z wymienionych. Zapalenia niedokrwiennego można się ustrzec zachowując zalecenia dotyczące profilaktyki miażdżycy - prowadzenie zdrowego stylu życia z odpowiednią dietą, właściwym poziomem cholesterolu, regularnym wysiłkiem fizycznym, a przede wszystkim bez palenia papierosów. Jeśli chodzi o choroby infekcyjne to podstawą jest higiena - mycie rąk przed przygotowywaniem i spożywaniem posiłków, odpowiednia obróbka termiczna, unikanie jedzenia w miejscach o niepewnym statusie sanitarnym oraz mycie owoców i warzyw, a także unikanie kontaktu z osobami chorymi. Czytaj też: Sigmoidoskopia: badanie endoskopowe jelita grubego Zapalenie jelita grubego - leczenie Jak opisano przy każdym z rodzajów zapalenia, leczenie jest różnorodne, nierzadko skomplikowane i zależne od przyczyny choroby. Najczęściej terapię rozpoczyna się od tak zwanych metod niefarmakologicznych – odpowiedniej diety, zaprzestania palenia i picia alkoholu oraz prowadzenia zdrowego trybu życia. Jeśli nie jest to skuteczne, wdraża się odpowiednią farmakoterapię, a w ostateczności leczenie operacyjne. Należy pamiętać, że właściwa dieta to dieta lekka, złożona jest z lekkostrawnych, gotowanych potraw, spożywanych w niewielkich ilościach, a często. Nie powinno się spożywać słodyczy, potraw smażonych, tłustych, ostro przyprawionych oraz typu fast food. Mikrobiota jelitowa. Sprawdź, co o niej wiesz! Pytanie 1 z 6 Dysbioza jelitowa to: Inaczej: niestrawność Różnice w budowie jelita cienkiego i jelita grubego Zaburzenie równowagi między ilością „dobrych” i „złych” bakterii

limfocytowe zapalenie jelita grubego forum